Metoda formowania cegieł

Najstarszą metodą formowania cegieł jest metoda mokra, oparta na pracy ręcznej. Polega ona na tym, że surowiec w stanie silnie nawodnionym, a więc plastycznym, wgniata się ręcznie w drewniane formy. Proces ten nazywa się strychowaniem. Maszynowe formowanie cegły metodą mokrą odbywa się na prasach pasmowych, w których plastyczny surowiec przeciskany jest za pomocą ślimacznicy przez ustniki nadające pasmu gliny odpowiedni kształt. Wypływające z ustnika pasmo jest następnie krojone na kawałki odpowiadające grubości cegły.

Przy stosowaniu metody suchej wysuszona i rozdrobniona glina oraz domieszki mieszane są w stanie suchym i wprowadzane do prasy stemplowej, gdzie pod wpływem wysokiego ciśnienia stempla sproszkowana masa gliniana w matrycy skleja się przy udziale pozostałej w niej wilgoci. Metoda ta jest o tyle korzystna, że zapewnia znacznie mniejszy skurcz surowej cegły i możliwość wprowadzenia jej do pieca natychmiast po formowaniu, bez konieczności uprzedniego suszenia. Metodą pośrednią jest metoda półsucha.

Rozróżniamy naturalny i sztuczny sposób suszenia cegieł wykonanych za pomocą metody mokrej (tzw. surówki). Suszenie naturalne odbywa się w otwartych przewiewnych szopach, chronionych przed deszczem i bezpośrednim nasłonecznieniem. Przy suszeniu sztucznym (stosowanym w większych cegielniach) do ogrzewania komór suszarni wykorzystuje się najczęściej ciepło gazów uchodzących z pieca ceglarskiego.

Prymitywny sposób wypalania cegły polega na zastosowaniu pieców polowych o ruchu periodycznym. Natomiast cegielnie stałe posiadają piece pozwalające na ruch ciągły.