Tynki ścienne

Tynki ścienne wykonuje się na ogół w kilku warstwach. Bezpośrednio na surową ścianę narzuca się podkład (tzw. ob- rzutka, „rapówka”) zapewniający dobrą przyczepność. Jest on robiony przeważnie z zaprawy cementowo-wapiennej. Na podkład umieszczany jest właściwy tynk, na którym z kolei po obciągnięciu łatą i wyrównaniu rozprowadza się gładź („szlich- tę”). W celu uzyskania gładkiej powierzchni poddaje się ścianę filcowaniu i ewentualnie polerowaniu („sztablatura” gipsowa).

Do wypraw ściennych można dodać barwniki. W tak zwanych szlachetnych tynkach elewacyjnych zabarwienie uzyskuje się przez dodanie mączek kamiennych.

Innym dodatkiem do zapraw ściennych i spoinowych mogą być środki uszczelniające, stosowane zwłaszcza tam, gdzie zachodzi obawa zawilgocenia (tynki w pralniach i łazienkach, mury fundamentowe itp.).

Odrębnego omówienia wymaga zaprawa do betonu konstrukcyjnego, nazywanego też betonem „ciężkim” w odróżnieniu od betonów „lekkich”, które służą przeważnie do celów izolacyjnych.

Naturalnym kruszywem do betonu ciężkiego jest żwir sortowany, żwir wielofrakcyjny w postaci tzw. pospółki lub tłuczeń kamienny o odpowiednim doborze frakcji. Udział piasku — a tym bardziej pyłu — w kruszywie betonowym powinien być jak najmniejszy, gdyż duża ilość piasku powoduje zwiększenie zużycia cementu i wpływa ujemnie na wytrzymałość betonu.

Szczegółowe warunki, którym powinno odpowiadać kruszywo żwirowe i z kamienia łamanego, określone są normami. Kruszywem sztucznym używanym do betonu ciężkiego nie- zbrojonego jest również żużel paleniskowy lub wielkopiecowy o większym ciężarze objętościowym. Żużel użyty do betonu powinien być jednak w miarę możliwości oczyszczony od nie spa-