Przykłady te nie mają charakteru abstrakcyjnego. Deska lub belka ułożona na płask służy często jako kładka i pomimo dużego przekroju ugina się pod ciężarem przechodzących ludzi. Wydbraźmy sobie, że kładką jest belka przedstawiona na rysunku 32a. Zużyto na nią dużą ilość drewna, gdyż przekrój wynosi 200 cm2. Znacznie lepiej byłoby ułożyć deskę tak, jak na rysunku 32c, gdyż miałaby wówczas podwójną wytrzymałość bez większego nakładu drewna. Jednakże szerokość jej wynosiłaby tylko 10 cm, co sprawia, że mogliby z niej korzystać przechodnie o sprawności fizycznej graniczącej ze zdolnościami akrobatycznymi. Tym bardziej nikt nie zgodzi się przechodzić po desce o 5-centymetrowej szerokości (rysunek 32cJ, choć ma ona taką samą wytrzymałość jak kładka przedstawiona na rysunku 32a. Weźmy jednak pod uwagę kładkę zbitą lub sklejoną z trzech desek o 2-centymetrowej szerokości {rysunek 32d). Zużyto na nią o połowę mniej masy drzewnej niż na kładkę z rysunku 31a i uzyskano taką samą wygodę dla przechodzących. Natomiast wytrzymałość wzrosła przeszło dwukrotnie. Mamy tutaj1 prosty, ale jakże przekonujący dowód powiązań statyki budowlanej z ekonomią. Znajomość praw rządzących konstrukcjami i materiałami budowlanymi daje niewyczerpane możliwości oszczędzania materiałów. Natomiast trzeba sobie zdawać sprawę, że w wykonanie kładki z rysunku 32d trzeba było włożyć znacznie więcej pracy niż w ułożenie kładki z rysunku 32a. Aby bowiem uzyskać pełną wytrzymałość złożonego przekroju, trzeba idealnie spoić poszczególne deski, co jest możliwe tylko przy bardzo starannym sklejeniu i zastosowaniu kleju o najwyższej jakości. Przedstawiliśmy tu zatem prosty przykład tzw. substytucji robocizny w stosunku do materiału. Spośród rozwiązań proponowanych przez statykę należy wybrać wariant najbardziej racjonalny z punktu widzenia wymagań gospodarczych i społecznych. Zagadnienia związane z dokonywaniem takiego wyboru wchodzą w zakres ekonomiki budownictwa.
Leave a reply