Piece kręgowe mają przeważnie kształt eliptyczny i podzielone są na komory, w których przeprowadza się kolejno przepalanie i wybieranie cegły. Znacznie lepsze są piece tunelowe. W tym wypadku surówka wprowadzana jest na wózkach do tunelu pieca i pozostaje na nich przez cały proces podsuszenia, wypalania i chłodzenia. Z wylotu tunelu wyciągane są wózki z gotowym produktem.
Paliwem do wypalania cegły jest miał węglowy wsypywany przez otwory w stropie komór piecowych. Ilość węgla potrzebnego do wypalenia 1000 sztuk cegieł pełnych wynosi około 200 kg. Niektóre gliny zawierają substancje palne (np. gliny pochodzące z okolic Londynu zawierają substancje bitumiczne), co pozwala na znaczne zmniejszenie zużycia paliwa doprowadzanego z zewnątrz.
Dążąc do usprawnienia manipulacji cegłą (zwłaszcza w czasie transportu) pakuje się ją do pojemników stalowych (kontenerów) lub wiąże w paczki za pomocą taśm stalowych. Wypalanie innych wyrobów ceramicznych, np. rur kamionkowych, odbywa się w piecach o ruchu periodycznym, komorowych, kopulastych lub muflowych.
Format cegły pełnej i jej podział na klasy jakościowe określa się normami. Wymiary i waga cegły przystosowane są do udźwigu jednej ręki i rozpiętości palców, chodzi bowiem o to, by murarz mógł lewą ręką układać cegłę, a prawą — operować kielnią. Formatem obowiązującym w Polsce jest 6,5 X X 12 X 25 cm, co przy uwzględnieniu grubości spoiny pionowej (1 cm) pozwala na uzyskanie wiązania cegły wzdłuż i wszerz muru.
Leave a reply