Belkę zamocowaną tylko na jednym końcu nazywamy belką wspornikową lub wspornikiem. Charakterystycznym przykładem takiej belki w budownictwie są dźwigary pod płytami balkonowymi i wykuszami.
Jeżeli chcemy przekształcić belkę dwustronnie podpartą we wspornik, to nie możemy się ograniczyć do usunięcia jednej podpory (rysunek 26a), bowiem wskutek momentu działającego na belkę nastąpiłby wówczas obrót w dół. Niezbędne jest wobec tego sztywne zamocowanie belki wspornikowej. Moment występujący w takim zamocowaniu pozwala na zrównoważenie momentu statycznego powstałego z obciążenia belki (rysunek 26b). .
Na rysunku 26c przedstawiony został schemat statyczny belki wspornikowej obciążonej na swoim wolnym końcu siłą skupioną P. Dla przekroju belki odległego od jej końca o odcinek x moment prawostronny wyniesie P x. Wiemy, że musi się on równać momentowi lewostronnemu RA (l — x), przy czym RA musi się równać P. Funkcja M = P x jest funkcją linearną. Jeżeli podstawimy wartość X dla skrajnych punktów x = 0 oraz X = l, to otrzymamy dwie wartości momentów: minimalną (równą zeru) na wolnym końcu belki, oraz maksymalną (równą P I) w miejscu zamocowania. Wykres momentów będzie miał kształt trójkąta, a wszystkie wielkości momentów będą ujemne. Natomiast wykres sił poprzecznych będzie miał kształt prostokąta, gdyż na całej długości belki działać będzie w górę siła RA.
Na rysunku 25a przeprowadzamy to samo badanie dla obciążenia ciągłego powstałego w wyniku działania ciężaru q, który został rozłożony równomiernie. Tutaj funkcja momentów jest parabolą drugiego stopnia, a moment maksymalny w miejscu q-P Q-l zamocowania wyniesie —y lub inaczej -y . Natomiast wykres sił poprzecznych będzie miał kształt trójkąta.
Leave a reply