Czynnik grzejny

Wewnętrzne przewody centralnego ogrzewania dzieli się na pionowe i poziome, przy czym ze względu na cyrkulacyjny charakter sieci przewody pionowe prowadzone są podwójnie (dla zasilania i powrotu). Można również stosować system „jed- norurowy”. Czynnik grzejny przechodzi wówczas przez grzejniki łączone ze sobą „szeregowo”. Wadą tego systemu, pozwalającego na zmniejszenie zespołu zastosowanych przewodów, jest niemożność indywidualnego regulowania temperatury poszczególnych grzejników.

W ogrzewaniu sufitowym całość sufitu działa jako powierzchnia grzejna. Czynnik grzejny jest w tym wypadku przeprowadzany przez wężownicę stalową (tzw. rejestr grzejny) wtopioną w beton, a tynk musi posiadać właściwy skład, aby nie pękał pod wpływem podwyższonej temperatury. Na podobnej zasadzie oparte jest działanie ogrzewania sufitowo-podłogowe- go. Rejestry grzejne wtapia się też czasem w części ścian.

Ogrzewanie parowe stosowane jest w lokalach użytkowych, np. halach fabrycznych czy lokalach biurowych, gdzie jego główna wada (wysoka temperatura powierzchni grzejników) daje się mniej we znaki niż w lokalach mieszkalnych. Dużą zaletą tego typu ogrzewania jest możność szybkiego osiągnięcia potrzebnej temperatury wewnętrznej, co w lokalach użytkowanych okresowo (np. w godzinach pracy) wykorzystuje się w celu zmniejszenia zużycia środków opalowych.

Przy ogrzewaniu powietrznym czynnik grzejny, czyli ogrzane powietrze, nie może być transportowany na dużą odległość. Zasięg rozprowadzania ogrzanego powietrza może obejmować jedno mieszkanie lub cały budynek. Powietrze ulega podgrzaniu w komorach i rozprowadzane jest kanałami do otworów nawiewnych w poszczególnych pomieszczeniach, następnie powraca przez otwory wywiewne (położone poniżej nawiewnych) oraz kanały powrotne do komór, gdzie zostaje ponownie podgrzane.