Bez poddasza przestrzeń pod połacią dachu o małym spadku staje się nieprzełazowa (rysunek 52b). W budownictwie miejskim występuje obecnie najczęściej takie właśnie rozwiązanie. Pokrycie wykonuje się z płyt z betonu ciężkiego lub lekkiego, oklejonych od zewnątrz dwukrotnie papą dachową. Płyty usta- wia się na słupkach ceglanych lub innych ściankach poprzecznych, obciętych pod odpowiednim kątem spadku.
Jeżeli strop nośny nad ostatnią kondygnacją użytkową (np. mieszkalną) i pokrycie dachowe są zespolone w jeden element, to mówi się wówczas o „stropodachu” (rysunek 52c i d). Konstrukcja stropodachu może być zwentylowana lub nie zwenty- lowana. Konstrukcja zwentylowana przeciwdziała zawilgoceniu płyty stropodachu. W wypadku stropodachu najprostszego typu płyta stropodachu ma spadek widoczny od wewnątrz, a więc pozbawiona jest klinowej warstwy wyrównawczej.
Dachy całkowicie płaskie (rysunek 52e) stosuje się wtedy, gdy potrzebny jest taras użytkowy na płaszczyźnie dachu. Nowoczesne metody uszczelniania dachów takiego typu pozwalają na ich upowszechnienie nawet w krajach o trudnych warunkach klimatycznych.
Obok opisanych form dachów znane są jeszcze inne, dostosowane do celów specjalnych. Formą znaną od dawna jest kopuła, występująca czasem obecnie w budynkach użyteczności publicznej (rysunek 53a). W budynkach o dużej głębokości, np. w halach fabrycznych, gdzie potrzebne jest dobre oświetlenie miejsc pracy położonych w głębi, stosowany jest układ „pilasty” dachów szedowych (od angielskiego słowa shed — szopa), przedstawiony — w tradycyjnym kształcie i w odmianie odpowiadającej możliwościom budownictwa żelbetowego — na rysunku 53.
Nowoczesna technika wznoszenia cienkościennych konstrukcji betonowych przyczyniła się do wystąpienia nowych form dachów. Jako przykład może tutaj służyć tzw. konstrukcja fałdowa przedstawiona na rysunku 53d. Swoistą odmianą nowoczesnych konstrukcji dachowych są wszelkiego rodzaju konstrukcje zawdeszone, stosowane w wielkich halach, domach towarowych itd.
Leave a reply