Pojęcia normalizacji i typizacji są do siebie tak zbliżone, że niektórzy traktują je jako synonimy, co jednak nie jest właściwe, ponieważ istnieją pewne różnice między nimi. Postaramy się przedstawić istotny sens tych pojęć.
Normalizacja polega na porządkowaniu, ujednolicaniu i określaniu procesów technologicznych oraz liczby, kształtów i wymiarów wyrobów w określonej działalności produkcyjnej. Tak rozumiana normalizacja prowadzi w konsekwencji do opracowywania norm i wprowadzania ich do produkcji. Normy określają już w sposób konkretny wymiary, konstrukcję, gabaryty i skład wewnętrzny znormalizowanego przedmiotu. Możemy rozróżnić normalizację:
– a) częściową, czyli ograniczoną do części lub elementów maszyn, mechanizmów, instalacji oraz armatury
– b) całkowitą, która dotyczy całych obiektów lub podstawowych ich elementów, stanowiących pewną konstrukcyjnie zespoloną całość.
Normalizacja całkowita tym się różni od normalizacji częściowej, że nie wymaga wysokiego stopnia szczegółowości i może być ograniczona do nieznacznej liczby parametrów i technicznych charakterystyk normowanych obiektów.
W praktyce normalizację częściową nazywa się często normalizacją w ścisłym tego słowa znaczeniu lub identyfikuje się ją z unifikacją, natomiast normalizację całkowitą identyfikuje się z typizacją.
Typizacja polega na ustaleniu możliwie małej liczby odmian lub typów określonego rodzaju wyrobów produkowanych w danej branży. Przy typizacji chodzi o stworzenie tzwr. parametrycznego szeregu typów obejmującego zarówno typy produkowane (korzystne pod względem ekonomicznym i technicznym), jak i takie, które nie tylko nie są aktualnie produkowane, lecz częstokroć nie istnieją nawet w formie projektów technicznych.
Leave a reply