Omawianie struktur nośnych i elementów składowych budowli rozpoczniemy od posadowienia budowli, czyli ich powiązania z gruntem, na którym są wznoszone.
Rola posadowienia jest dwojaka: 1) ma ono przenosić na grunt te siły, które są wywołane ciężarem własnym i obciążeniem użytkowym budowli 2) musi zapewniać nieruchomość budowli, czyli zabezpieczać ją przed przesunięciem pionowym i poziomym oraz przechyłem.
Bezpieczne sprowadzenie obciążeń do gruntu łączy się bezpośrednio z pionową nieprzesuwnością budynku, gdyż nacisk na grunt wywierany przez stopę posadowienia (fundament) nie może powodować odkształcenia tego gruntu. Wytrzymałość gruntów budowlanych zależy od warunków geologicznych, a także od stopnia nawodnienia. Największą wytrzymałość mają grunty skaliste i nie nawodnione żwiry i piaski. Do najsłabszych należy zaliczyć grunty silnie nawodnione, ilaste i piaszczyste (tzw. kurzawki), torfy itd., nie mówiąc oczywiście o gruntach bagiennych, nie nadających się zupełnie do zabudowy.
Przeciętne dopuszczalne obciążenie gruntu budowlanego nie- skalistego mieści się w granicach 1,5—2,5 kg/cm2, wyjątkowo dobre grunty mogą przyjmować obciążenie wynoszące 4 i więcej kg/cm2.
Jeżeli wiadomo, że w murach przeciętnych budynków mogą występować naprężenia o wielkości 4—10 kg/cm2, to stawianie takich murów na gruncie o nośności 2 kg/cm3 jest ryzykowne, bowiem w gruncie powstaną wówczas naprężenia o wielkości niedopuszczalnej. Mogą one wywołać odkształcenie gruntu i osiadanie budynku zagrażające jego bezpieczeństwu. Aby zredukować naprężenie przenoszone na grunt, należy poszerzyć w odpowiedniej proporcji dolną krawędź fundamentu. Poziom, na którym fundament spoczywa na gruncie, powinien być położony poniżej głębokości, do której zamarza ziemia przy najbardziej niekorzystnych warunkach zimowych występujących w danym klimacie (w Polsce 100—180 cm). Jest to konieczne dlatego, że przy zamarzaniu i odmarzaniu ziemi powstają ruchy pionowe, które mogą być groźne dla budynku, powodując pęknięcie elementów konstrukcyjnych.
Leave a reply