Jest to podstawowe równanie służące do obliczania giętych elementów nośnych. Jeżeli pod M podstawimy moment z sił t \ t , zewnętrznych (w naszym przykładzie, to możemy ustalić niezbędny wskaźnik wytrzymałości W i następnie określić właściwy kształt i rozmiary belki.
Musimy poświęcić nieco uwagi wskaźnikowi wytrzymałości. Jest to wielkość wyrażana w cm3, która charakteryzuje oporność danego przekroju na zginanie. Jak można stwierdzić na przykładzie przekroju prostokątnego, wskaźnik wytrzymałości rośnie proporcjonalnie do kwadratu wysokości, a linearnie w stosunku do podstawy przekroju. Zatem z punktu widzenia oporności na zginanie najkorzystniejsze są przekroje wysokie, smukłe.
Jak łatwo zauważyć ten sam element ma dwie różne wytrzymałości na zginanie, w zależności od tego, czy ułożymy go „na płask” czy też „rębem”. Jeżeli np. mamy belkę drewnianą prostokątną o wymiarach przekroju 10 X 20 cm, to przy ułożeniu „rębem” jej moment wytrzymałości W wyniesie 666 cm3, zaś przy ułożeniu „na płask” — tylko 333 cm3. Różnice te nie wystąpią oczywiście przy przekrojach kwadratowych lub kolistych, które jednak właśnie dlatego są niekorzystne z punktu widzenia wytrzymałości na zginanie.
Na rysunku 31 przedstawione zostały różnice w wielkości W, wynikające z odmiennego ułożenia tej samej belki. Jak wynika z tego rysunku, właściwe ułożenie deski o przekroju 100 cm2 pozwala na uzyskanie takiego samego wskaźnika wytrzymałości, który cechuje niekorzystnie położoną belką o przekroju 200 cm2.
Leave a reply