Zadaniem technologii materiałów budowlanych jest przede wszystkim badanie właściwości (fizycznych, chemicznych, użytkowych) tych materiałów pod kątem ich najlepszej przydatności do zastosowania w budownictwie. Wydawałoby się, że przy takim postawieniu sprawy technologia materiałów budowlanych nie musi obejmować zagadnień związanych z techniką ich wytwarzania, która powinna być rozpatrywana w ramach właściwych gałęzi techniki. Jednakże rozpatrując produkt trudno nie interesować się zupełnie sposobami jego wytwarzania. Dlatego też pewne wiadomości z zakresu techniki produkcji materiałów muszą wejść w skład wykładu o technologii.
Dalszym dylematem jest ustalenie zakresu pojęcia „materiały budowlane”. Kilkadziesiąt lat temu nie budziło żadnych wątpliwości, że materiałami budowlanymi są w zasadzie materiały służące do wzniesienia części konstrukcyjnej budynku, głównie materiały ścienne i drewno konstrukcyjne. Do materiałów budowlanych zaliczano jeszcze farby, lakiery, masy izolacyjne, szkło, okładziny. Trudności definicyjne powstały natomiast w związku z rozwojem różnorodnych urządzeń instalacyjnych, gdyż na budowę zaczęto dostarczać produkty o wysokim stopniu obróbki fabrycznej i gotowości użytkowej (np. wanna, licznik elektryczności), które trudno już określić jako „materiał”. Pogłębienie dylematu przyniósł rozwój nowych metod wykonywania robót budowlanych, zwłaszcza pre- fabrykacji. Jeżeli plac budowy jest zaopatrywany w prefabrykaty o wysokim stopniu gotowości fabrycznej przez wytwórnię tych elementów, to materiały określane tradycyjnie jako budowlane stały się surowcem dla wytwórni prefabrykatów. Czy natomiast gotowy prefabrykat można nazwać materiałem dlatego tylko, że jest on dostarczany na plac budowy?
Leave a reply