Stosowanie parkietu drewnianego stanowi niewątpliwie dobry kompromis pomiędzy tymi sprzecznymi postulatami. Jednak parkiet wymaga pracochłonnej i kosztownej konserwacji, jest drogi i pochłania niedopuszczalnie wielkie ilości surowca drzewnego. Okładziny podłogowe z niektórych tworzyw sztucznych zbliżone są pod względem walorów użytkowych do parkietu i dlatego celowe wydaje się szerokie rozwijanie ich produkcji oraz stosowania. Racjonalną formą zużycia surowca drzewnego pozostaną natomiast oszczędnościowe podłogi klejone z cienkich deszczułek dębowych lub bukowych.
Z okładzin ściennych na pierwszym miejscu wymienić należy oczywiście różnego rodzaju tynki wewnętrzne i ełewa- cyjne (które już omówiliśmy). Warstwa tynku ma na celu wygładzenie nierówności surowej ściany, nadanie jej estetycznego wyglądu i ewentualnie utworzenie gruntu do malowania. Tynk spełnia także rolę warstwy absorbującej parę wodną i regulującej mikroklimat wewnętrzny pomieszczeń. Z tego wynika, że grubość warstwy tynku może być tym mniejsza, im równiejsza jest płaszczyzna surowej ściany. Na ścianach bardzo równych, np. wykonanych z wielkoformatowych prefabrykatów, tynk może być zastąpiony kilkumilimetrową warstwą gładzi cementowo-wapiennej czy gipsowej lub płynną tapetą.
Do malowania tynków wewnętrznych służą farby wapienne, klejowe i olejne. Do malowania wapiennego używa się mleka wapiennego z dodatkiem barwników. Jest to najprostszy sposób malowania wnętrz, przydatny tylko do kolorów rozbie- lonych. Kolory „półpełne” i „pełne” można uzyskać w malowaniu klejowym, które polega na tym, że barwniki wiązane są klejem roślinnym lub zwierzęcym.
Leave a reply