Ogrzewanie centralne

Ogrzewanie centralne dzieli się według zastosowanego „czynnika grzejnego” na: wodne, parowe i powietrzne. Wspólną zasadą tych systemów jest centralne podgrzewanie czynnika grzejnego w kotłowni do potrzebnej temperatury i doprowadzanie go do miejsc ogrzewanych, gdzie oddaje on przeniesioną energię kaloryczną, aby po ochłodzeniu powrócić do kotłowni celem powtórnego podgrzania. Ten zamknięty obieg czynnika grzejnego nazywamy cyrkulacją. Cyrkulacja może być spowodowana naturalnym działaniem grawitacji (woda ogrzana jest lżejsza i podnosi się, a .po ochłodzeniu spada w dół) lub też pobudzana sztucznie. Mówimy więc o rozprowadzaniu grawitacyjnym (które stosuje się w niewielkich obiektach) oraz pompowym (które stosuje się w rozgałęzionych sieciach i wysokich budynkach). .

W zależności od położenia i wielkości kotłowni oraz wielkości ogrzewanego zespołu rozróżniamy kotłownie domowe (ogrzewające tylko domy, w których się znajdują), blokowe, oisiedlowe, dzielnicowe i ogólnomiejskie. Jeżeli kotłownie znajdują się poza ogrzewanym obiektem, to mówimy o ogrzewaniu zdalaczynnym,

Do najczęściej stosowanych należą żeliwne, dwu- lub więcej słupkowe (tak zwane radiatory) grzejniki centralnego ogrzewania, łączone przez skręcanie poszczególnych elementów w baterie o potrzebnej wielkości. Próby wykonania podobnych grzejników z blachy stalowej i z innych materiałów nie dały zadowalających rezultatów. Montuje się je pod oknami lub przy innych ścianach, przy czym korzystniejszy jest pierwszy sposób. W pomieszczeniach niemieszkalnych montuje się też grzejniki proste z rur żebrowych lub gładkich.