Budownictwo — jako wyodrębniony dział gospodarki narodowej — odgrywa szczególną rolę w rozwoju ekonomicznym kraju ze względu na to, że w jego ramach dokonywana jest realizacja programów inwestycyjnych. Dlatego też budownictwo nazywamy również wykonawstwem inwestycyjnym. Budownictwo oddziałuje w istotny i bezpośredni sposób na przebieg i kształtowanie się procesów reprodukcji rozszerzonej, a tym samym wywiera wpływ również na wzrost dochodu narodowego.
W ciągu dziejów budownictwo oparte było na rzemieślniczej formie produkcji. Ta rzemieślnicza forma zachowała się w pewnej mierze do dnia dzisiejszego. Przechodzi się wprawdzie w coraz większym stopniu na uprzemysłowioną formę budownictwa, jednakże w ramach tej nowej formy udział rzemieślników jest nadal dość znaczny (zwłaszcza w zakresie stolarki, malarstwa, robót instalacyjnych).
Konieczność wykonywania niektórych prac systemem rzemieślniczym wpływa na osłabienie tempa realizacji inwestycji, przy czym w dużej mierze przyczynia się do tego brak dostatecznej liczby fachowców-rzemieślników, dlatego też technicy budownictwa1 szukają sposobów, aby produkcję budowlaną typu rzemieślniczego zbliżyć maksymalnie do produkcji przemysłowej. Pozwoliłoby to na stopniową likwidację sezonowości w budownictwie oraz na skrócenie cyklu budowlanego.
Mimo dążenia do przejęcia form i metod produkcji stosowanych w przemyśle, budownictwo zachowa niewątpliwie pewne odrębne właściwe sobie cechy, bowiem poza uprzemysłowioną formą budownictwa, której stosowanie może być efektywne tylko na dużych placach budowy (tj. w skali całych osiedli mieszkaniowych lub nowo wznoszonych miast), pozostaje niezwykle szeroki margines budownictwa indywidualnego i wiejskiego oraz remontowego, wykonywanego zasadniczo metodą rzemieślniczą.
Leave a reply