Wiązanie i twardnienie cementu

Wiązanie i twardnienie cementu jest wynikiem złożonych procesów chemicznych i krystalizacyjnych, wywołanych zmieszaniem cementu z wodą. Proces ten dzieli się na dwie charakterystyczne fazy: wiązanie i twardnienie.

Wiązanie rozpoczyna się — w zależności od rodzaju cementu —-po upływie kilkunastu minut do kilku godzin. Moment ten następuje wtedy, gdy próba roztworu cementowego przestaje się poddawać lekkiemu naciskowi palca. Proces wiązania zaczynający się po upływie godziny uznawany jest za normalny. Cementy zapewniające wcześniejsze zaczęcie się procesu wiązania nazywane są szybko wiążącymi (nie mylić z szybko twardniejącymi!). Przy stosowaniu cementów wolno wiążących proces wiązania rozpoczyna się po upływie 1—7 godzin. W wypadku cementów normalnie wiążących całkowity okres wiązania trwa do 7 godzin i może być przyśpieszony przez podniesienie temperatury środowiska wiązania, np. przez promieniowanie, wprowadzenie pary itd. W wypadku cementów szybko wiążących całkowity proces wiązania trwa od kilku minut do jednej godziny. Koniec okresu wiązania poznaje się po stwardnieniu powierzchni próbki cementu.

Niektóre cementy uzyskują swą maksymalną wytrzymałość dopiero po upływie 2—3 lat. Jednak początkowo szybkość twardnienia jest oczywiście znacznie większa i uważa się, że po upływie 28 dni (okres normalny) cement musi mieć właściwą wytrzymałość, przepisaną normami dla danej marki cementu. Wzrost wytrzymałości po upływie okresu normalnego wynosi nieraz już tylko kilka procent i nie jest uwzględniany przy obliczeniach statycznych,

Markę cementu określa się przez podanie wytrzymałości w kG/cm2 po 28 dniach i zgodnie z tym produkuje się na ogół cementy następujących marek: cement murarski 150, cement portlandzki 350, cement portlandzki …. 250, cement portlandzki …. 450.