Dodanie wypełniaczy pozwala na uzyskanie efektów technicznych i ekonomicznych. Głównym efektem technicznym jest nadanie zaprawie odpowiedniego stopnia „chudości”, gdyż zaprawy złożone tylko ze spoiwa i wody byłyby zbyt „tłuste”, a co za tym idzie — ulegałyby pękaniu i odpryskiwaniu w wyniku procesów kurczenia się i pęcznienia. Jeżeli chodzi o efekt ekonomiczny, to polega on na obniżeniu kosztu produkcji zaprawy, bowiem spoiwo uzyskuje się w wyniku procesu produkcyjnego wymagającego dużych nakładów” finansowych i materiałowych, podczas gdy kruszywa są surowcami o małym stopniu przerobienia, a często też produktami ubocznymi innych procesów produkcyjnych.
Wreszcie przez odpowiedni dobór rodzaju kruszywa można wpłynąć na ciężar objętościowy i inne właściwości fizyczne (np. przewodnictwo cieplne) zaprawy. Zastosowanie wypełniacza nie przyczynia się do zwiększenia wytrzymałości zaprawy ponad własną wytrzymałość spoiwa, zgodnie z zasadą, że łańcuch nie może być mocniejszy od swego najsłabszego ogniwa.
Najpowszechniej stosowanym naturalnym wypełniaczem do zapraw są produkty kruszenia skał naturalnych, począwszy od piasku do żwiru i tłuczni o rozmaitej wielkości uziarnienia. Dlatego też powszechnie zamiast słowa „wypełniacz” używa się określenia „kruszywo”.
Obok wypełniaczy naturalnych (pochodzenia mineralnego i organicznego) występują kruszywa sztuczne, np. żużle, popioły lotne (pyły dymnicowe), produkty spiekania surowców mineralnych itd. Kruszywo mineralne wydobywane jest metodą odkrywkową (piasek, żwir kopany) lub też czerpane z rzek. Do użycia w zaprawie musi być oczyszczone z zanieczyszczeń organicznych, gliny itd., dlatego też poddawane jest — w razie potrzeby — płukaniu w skrzyniach przepływowych lub też specjalnych obrotowych płuczkach bębnowych. Następnie przeprowadza się sortowanie kruszywa według określonych grup wielkości uziarnienia, czyli tzw. frakcji. Właściwy dobór kruszywa pod względem jego uziarnienia decyduje o właściwościach zaprawy i powinien być dokonywany z dużą starannością.
Leave a reply