– 1. Naprężenia rozciągające przenoszone są ze środowiska betonowego na stal nie tylko przez same haki końcowe (jak na naszym rysunku), lecz na całej długości wkładki stalowej, gdyż beton wykazuje bardzo poważną przyczepność do powierzchni stali.
– 2. Stal i beton posiadają bardzo podobne współczynniki rozszerzalności termicznej (a — 0,000012 na 1 °C). Nie zachodzi więc obawa, że pod wpływem zmiany temperatur beton i zbrojenie przesuną się wzajemnie w wyniku odmiennych zmian długości.
– 3. Beton chroni stal przed korozją (rdzewieniem), co wpływa korzystnie na trwałość konstrukcji.
– 4. Beton ma słabą przewodność ciepła, co w razie pożaru chroni wkładki stalowe przed deformacją i zapewnia (w odróżnieniu od drewna) ogniotrwałość konstrukcji.
– 5. Wytrzymałość betonu na ściskanie, a stali na rozciąganie jest wielokrotnie większa od wytrzymałości drewna na działanie tego rodzaju sił.
Na rysunku 40c przedstawiony został schemat statyczny końca belki dwuwspornikowej. Z wykresu momentów widać, że w rejonie podpory moment zginający zmienia swój znak i od tego miejsca aż do końca belki jest ujemny. Taki przebieg momentów i — co za tym idzie — położenie strefy rozciąganej skłania do dokonania zmiany ułożenia wkładek zbrojeniowych, co osiąga się przez ich odgięcie. Obok sił rozciągających występują — jak wiemy — również siły poprzeczne, wywołujące naprężenie tnące. Jeżeli odgięcia wkładek nie wystarczają dla przyjęcia naprężeń ścinających, to równolegle do przekroju, a prostopadle do osi elementu układa się strzemiona, czyli ramki wygięte z drutu stalowego. Strzemiona układa się gęsto w pobliżu przekrojów niebezpiecznych, a rzadziej na pozostałych odcinkach. Strzemiona mogą służyć jednocześnie jako zamocowanie prętów podłużnych zbrojenia, którego całość związywana jest drutem lub spawana i w tej formie wstawiana do formy przed jej zalaniem masą betonową (rysunek 40d).
Leave a reply