Materiałami ceramicznymi nazywamy kamienie sztuczne wytwarzane z gliny w drodze wypalania. Nazwa pochodzi od greckiego słowa keramos (glina). Gliny, których zasadniczy skład chemiczny (bez normalnie występujących domieszek) odpowiada wzorowi AI2O3 SiOą 2H2O, pod wpływem wypalania wydalają wodę i tym samym tracą plastyczność, zmieniają barwę i uzyskują stosunkowo wysoką wytrzymałość.
Poza swymi zasadniczymi składnikami gliny zawierają szereg różnorodnych domieszek wpływających na ich cechy fizyczne i chemiczne, temperaturę spiekania i topienia, wytrzymałość, barwę itd. Temperatura wypalania wyrobów ceramicznych o czerepie porowatym (w tym zwykłej cegły) musi być niższa od temperatury spiekania, a więc utrzymuje się w granicach 850°—1100 °C (w zależności od rodzaju surowca). W temperaturze wyższej, powodującej już spiekanie, wypala się wyroby o czerepie ścisłym, spieczonym. Do wyrobów takich należy klinkier budowlany i drogowy. Przy dalszym podniesieniu temperatury następuje topienie powierzchniowe i powstaje powierzchnia zeszkliwiona („kamionka”). Niektóre wyroby ceramiczne otrzymują sztuczne szkliwo z substancji topiących się w niższych temperaturach niż sam czerep.
Tradycyjny sposób przygotowywania surowca do produkcji cegły polega na hałdowaniu i sezonowaniu gliny przez okres zimy, chodzi bowiem o to, aby pod wpływem przemarzania nastąpiło rozpadnięcie się surowca na drobne grudki. W cegielniach typu fabrycznego stosuje się jednak przeważnie przerabianie surowca w kołotokach (gniotownikach) i walcach.
Leave a reply