Malowaniu olejnemu poddaje się ściany narażone na zawilgocenie i wymagające zmywania. Barwienie tynków zewnętrznych odznacza się największą trwałością wtedy, gdy substancje barwne w postaci różnokolorowych mączek mineralnych dodawane są do ostatniej warstwy tynku. Można również malować tynki zewnętrzne, jednak barwa utrzymuje się wówczas zaledwie kilka lat. Należy zaznaczyć, że przemysł chemiczny rozpoczął ostatnio produkcję trwalszych farb (np. emulsyjnych).
Okładziną ścienną o najstarszej obok tynku tradycji jest kamień naturalny. Jako licówka kamienna służą płyty wycinane ręcznie lub maszynowo z bloków. Największą odporność na wpływy atmosferyczne ma kamień pozostający w murze w takim samym położeniu, w jakim usytuowany był w złożu. Odejście od tej zasady, zwłaszcza przy kamieniach o strukturze warstwowej (piaskowiec, wapień), powoduje przyspieszoną korozję,
Dobrze wykonana licówka kamienna jest okładziną droższą od dobrego tynku elewacyjnego, lecz wymaga znacznie mniejszych nakładów na konserwację i odnawianie. Nie jest więc wykluczone, że w przyszłości jej stosowanie rozwinie się, zwłaszcza w powiązaniu z wylewanym budownictwem betonowym, gdzie kamienne płyty licowe mogą tworzyć zewnętrzną ścianę deskowania i mogą być spajane ze ścianą w toku jednej operacji betonowania.
W pomieszczeniach sanitarnych, szpitalnych itd. uzasadnienie użytkowe mają okładziny ścienne o gładkiej powierzchni, łatwej do zmywania (glazura, płytki ceramiczne, płyty laminowane itd.).
Zamiast malowania ścian stosuje się czasami oklejanie ich tapetami papierowymi lub z tworzyw sztucznych. Tapety wysokiego gatunku są zmywalne i trwalsze od normalnego malowania klejowego. Tak zwaną „płynną tapetę”, stosowaną na razie doświadczalnie, uzyskuje się przez natryskiwanie na ścianę warstwy zabarwionej masy celulozowej z dodatkiem drobnego piasku i spoiwa o grubości 1—4 mm.
Okładziny ze spoiw mineralnych jak lastriko (grys kamieńny wiązany cementem) i stiuk (barwiona różnokolorowa zaprawa gipsowa) określa się czasami jako sztuczny kamień lub sztuczny marmur. Lastriko używane jest do wykładania podłóg oraz ścian wewnętrznych i zewnętrznych. Na elewacjach bardzo często układa się z lastrika cokoły, które są najbardziej narażone na obtłukiwanie i uszkodzenie.
Można przewidzieć, że pracochłonne tynkowanie gotowych budynków będzie coraz bardziej zanikało na rzecz systemów wznoszenia stanu surowego jednocześnie z elementami elewacji. W budownictwie z prefabrykatów można to osiągnąć przez fabryczne licowanie elementów prefabrykowanych, natomiast w budownictwie tradycyjnym — przez licowanie równoczesne z murowaniem, a w budownictwie monolitycznym (wylewanym z betonu) — przez wykorzystanie elementów licowania jako ścian deskowania.
Leave a reply