Gips

Gips jest spoiwem bardzo ekonomicznym, m. in. również z uwagi na niewielką ilość paliwa potrzebnego do jego prażenia. Dobre rezultaty stosowania gipsu zależą od znajomości jego właściwości technologicznych. Gips jest szczególnie przydatny przy wykonywaniu wyprawy ścian wewnętrznych i sufitów oraz wyrobie bloków i dyli do budowy przegród wewnętrznych. Służy on również jako surowiec do produkcji arkuszy „suchego tynku” obłożonego kartonem. Arkusze te używane są jako okładziny ścienne pod malowanie lub tapetowanie, głównie w lekkich konstrukcjach ściennych.

Gips zajmuje miejsce pośrednie pomiędzy spoiwami powietrznymi a hydraulicznymi. Proces wtórnej krystalizacji gipsu odbywa się co prawda bez udziału powietrza otaczającego, lecz trzeba pamiętać, że pod wodą gips nie osiąga nigdy swojej właściwej twardości.

Spoiwa w pełni hydrauliczne o charakterze cementów znano i stosowano już w okresie starożytnym. Były to jednak spoiwa naturalne (tzw. ziemia pucolanowa). Proces produkcji cementu tzw. portlandzkiego (od miasta Portland w Anglii) wynaleziony został dopiero w 1824 r.

Zasadniczymi surowcami do produkcji cementu są margle wapienne i gliny, które po zmieszaniu w odpowiedniej proporcji wypalane są w piecach obrotowych w temperaturze do 1500 °C powodującej spiekanie. Wychłodzony produkt spiekania, tzw. klinkier cementowy, składowany jest przez kilka tygodni, po czym zostaje zmielony z niewielkim dodatkiem gipsu. Podobnie jak przy produkcji gipsu, tak i przy produkcji cementu stopień przemiału wywiera wpływ na twardość i czas wiązania. Cement bardzo drobnoziarnisty ma większą wytrzymałość i szybciej rozpoczyna proces wiązania.