Mieszanie betonu

Technika, organizacja i planowanie w budownictwie lonych resztek węgla, a zwłaszcza do popiołu, który zawiera sole siarkowe powodujące pęcznienie i rozsadzanie betonu. Kruszywem do betonu niezbrojonego bywa czasem również tłuczeń ceglany.

Mieszanie betonu może być dokonywane ręcznie lub mechanicznie, przy czym lepsze rezultaty osiąga się przy mieszaniu mechanicznym. Składniki można mieszać na sucho lub na mokro. W pierwszym wypadku woda zarobowa dodawana jest na końcu, w drugim — na początku procesu mieszania. Dozowanie składników betonu (cement, kruszywo, woda) odbywa się w praktyce najczęściej objętościowo. Znacznie dokładniejsze jest dozowanie wagowe, które wymaga jednak odpowiednich przyrządów pomiarowych i stosowane jest raczej w fabrykach betonu i dużych stacjach mieszania. Duże znaczenie dla przebiegu wiązania i twardnienia betonu jak też dla jego końcowej jakości ma odpowiedni dobór proporcji wody zarobowej i cementu. Proporcję tę określa się przez tzw. wskaźnik wodno-

Gotowa zaprawa betonowa jest wlewana lub wsypywana do deskowania lub form. W wypadku operowania małą ilością betonu robi się to ręcznie, za pomocą szufli, a gdy w grę wchodzą większe ilości betonu — za pomocą pojemników, specjalnych wózków do betonu (tzw. japonek) lub wagoników. Masa betonowa przemieszczana jest czasem za pomocą pomp w przewodach wężowych, co jednak wymaga stosunkowo dużej ciek- łości betonu.

Przy układaniu masy betonowej w formie stosuje się rozmaite metody zagęszczania, np. nakłuwanie powierzchniowe (tzw. dziabanie), wibrowanie mechaniczne lub też ubijanie. Do wibrowania służą elektrycznie napędzane wibratory mimo- środowe. Mogą to być wibratory doczepne (przymocowane do deskowania, które przenosi wstrząsy na masę betonową), buła- wowe (zanurzane w samej masie) lub też powierzchniowe. Do wibrowania wyrobów betonowych służą stoły wibracyjne, na których ustawia się formy napełnione zaprawą.