Polska jest krajem bardzo bogatym pod względem różnorodności i obfitości materiałów i surowców kamiennych potrzebnych budownictwu. Jedynie żwir, zużywany w dużych ilościach jako kruszywo do betonu, nie występuje w Polsce w dostatecznej ilości i jakości, a bogatsze źródła są niekorzystnie zlokalizowane w stosunku do miejsc największego zapotrzebowania, co powoduje nadmierne przewozy i wzrost kosztów budownictwa w wielu rejonach Polski. Dlatego też problem rozwoju produkcji kruszyw sztucznych do betonu należy do ważniejszych zagadnień, których rozwiązanie wchodzi w zakres technologii materiałów budowlanych.
Miękkie kamienie, jak wapień, marmur i piaskowiec, można ciąć w złożu na bloki za pomocą piły linowej. Nowocześniejsze maszyny przypominają traki, gdyż są kombinacją poziomych i pionowycli pił tarczowych, które wrzynają się w złoże i tną kamień na bloki żądanej wielkości. Do pionowych cięć służą tzw. wrębiarki.
Dalsza obróbka bloków i płyt kamiepnych odbywa się przeważnie ręcznie. Zależnie od stopnia obróbki i foremności odróżnia się kamień łamany, ciosy, bloczki i płyty.
Przejdziemy teraz do omówienia spoiw, czyli substancji posiadających właściwości wiążące, wytwarzanych z surowców pochodzenia mineralnego. Przyjmując za kryterium przyczyny doprowadzające do występowania procesu wiążącego możemy podzielić spoiwa na mechaniczne i chemiczne. W spoiwach mechanicznych proces twardnienia dokonuje się w wyniku odparowania wody lub innych substancji lotnych, a w spoiwach chemicznych — w wyniku zachodzących reakcji chemicznych. Z kolei w grupie spoiw chemicznych można wyodrębnić spoiwa powietrzne i hydrauliczne. Różnica między nimi da się sprowadzić do tego, że w wypadku spoiw powietrznych reakcja wymaga dostępu powietrza, zaś w wypadku spoiw hydraulicznych — może przebiegać pod wodą.
Leave a reply