Wznoszenie prostych i niewielkich budowli wymaga już współdziałania zespołu ludzi o rozmaitych kwalifikacjach, ludzi wykonujących różnorodne czynności. Ich praca musi być koordynowana według jednolitego, z góry obmyślonego planu, którego najważniejszą częścią są rysunki składające się na tzw. projekt. Rysunek jest podstawowym środkiem, za pomocą którego technik wyraża swoją koncepcję i przekazuje ją wykonawcom do realizacji. Jest więc środkiem porozumienia. Aby rysunki były jednoznacznie rozumiane, muszą — podobnie jak mowa ludzka — opierać się na umownym, jednolitym systemie znaków i reguł ich zestawiania.
Rysunek budowlany oparty jest w zasadzie na takich samych regułach jak rysunek techniczny. Występują w nim jednak pewne charakterystyczne cechy, które tutaj pokrótce omówimy.
Rysunki budowlane przeznaczone do użytku na placu budowy sporządzane są prawie wyłącznie metodą rzutowania prostopadłego (ortogonalnego) na trzy płaszczyzny (rysunek 2). Najważniejszym rzutem jest zawsze rzut poziomy, gdyż z niego odczytuje się położenie budowanego obiektu w stosunku do otaczającego terenu (tzw. plany: orientacyjny i sytuacyjny), a jeżeli chodzi o sam obiekt, to z rzutu poziomego najłatwiej odczytać cechy przesądzające o sposobie użytkowania obiektu.
Plany orientacyjne przedstawiają położenie zabudowanego terenu na obszarze miasta lub dzielnicy i muszą być rysowane w dostatecznie małej podziałce (1 : 10000 lub 1 : 5000).
Plany sytuacyjne obejmują tylko teren zabudowany i zawierają dokładne obrysy istniejących i projektowanych obiektów i urządzeń. Sporządza się je w podziałce 1 : 1000, 1 : 5000 lub nawet 1 : 200 (zależnie od wielkości zabudowanego terenu lub działki).
Leave a reply