Strop Kleina

Jak widać z opisu, jest to strop, na który zużywa się duże ilości drewna, jest on również bardzo pracochłonny i z tych względów nie znajduje już dzisiaj zastosowania. Często jednak występuje konieczność remontowania takich stropów w starych budynkach.

Zasada wykonania drewnianego stropu belkowego zbliżona jest do zasady żelbetowego stropu belkowego lub gęstożebro- wego (rysunek 46). Jest to strop wylewany w całości (monolityczny), w którym żebra zbrojone w strefie rozciągania i płyta (również lekko zbrojona) stanowią jedną całość. Wadą tego stropu jest, że wymaga on pełnego deskowania, opartego przez czas betonowania i twardnienia betonu na gęstym stemplowaniu. W budownictwie masowym stropy takie zastępuje się dzisiaj prawie zawsze prefabrykowanymi stropami żelbetowymi, nie wymagającymi w ogóle deskowania.

Innym stropem, który dzisiaj również nie znajduje szerszego zastosowania, lecz przez dziesiątki lat należał do najbardziej rozpowszechnionych stropów niedrewnianych, jest tzw. strop Kleina, składający się z walcowanych dźwigarów dwuteowych, pomiędzy którymi rozpięte są „płaskie sklepienia” z cegieł ułożonych rąbem. To płaskie sklepienie utrzymuje się dzięki wkładkom z płaskiego żelaza (tzw. bednarki) umieszczonym w spoinach pionowych pomiędzy poszczególnymi rzędami cegieł.

Ujemną cechą stropu Kleina jest konieczność podstemplowania płyty ceglanej w czasie jej murowania i twardnienia zaprawy.

Strop Ackermana i inne podobne konstrukcje (np. Stolica) zalicza się do stropów ceramiczno-betonowych. Jak można stwierdzić na podstawie rysunku 47, jest to w istocie strop typu gęstożebrowego, a jego odmienność polega na tym, że żebra powstają przez wlewanie betonu pomiędzy odpowiednio ukształtowane pustaki ceramiczne, a nie przez zastosowanie deskowania pozwalającego na uformowanie żeber.