W związku z zastosowaniem materiałów w budownictwie interesują nas ich właściwości fizyczne i mechaniczne. Decydują one bowiem o zakresie zastosowania danego materiału, jego przydatności w konstrukcji i w użytkowaniu, jego trwałości,, estetyce itd.
Podstawową właściwością fizyczną jest ciężar, który — jak wiadomo — dzielimy na właściwy i objętościowy. Aby zbadać ciężar właściwy, trzeba dysponować próbką materiału w stanie szczelności, czyli próbką nie wykazującą żadnych cech porowatości, żadnych kawern wewnętrznych itd. Próbkę taką możemy uzyskać przez przetopienie, sprasowanie pod wysokim ciśnieniem itd. Jeżeli objętość próbki jest Vs, a jej waga G, to ciężar właściwy obliczamy według wzoru:
Ciężar właściwy (a także objętościowy) określamy w technice w tonach na m3, w kg/dcm3 lub w g/cm3, co zresztą daje taki sam wskaźnik.
W praktyce mamy do czynienia zazwyczaj z ciężarem objętościowym, tzn. ciężarem materiału w takiej postaci, w jakiej występuje on w przyrodzie. Uzyskujemy go przez zważenie próbki materiału nie przerobionego i obliczamy według wzoru
V — objętość próbki w stanie nie przerobionym. Ważny dla praktyki jest wskaźnik porowatości, czyli stosunek procentowy łącznej objętości porów występujących w danym materiale (przestrzeni nie wypełnionej materiałem) do całej objętości danego materiału. Wzór na obliczenie stopnia porowatości możemy napisać następująco:
Z porowatością materiału łączy się jego nasiąkliwość, to znaczy zdolność do pochłaniania wody przy zawilgoceniu lub zanurzeniu. Nie są to jednak wielkości bezpośrednio powiązane, gdyż istnieją materiały o wysokim stopniu porowatości (np. niektóre lekkie betony), których nasiąkliwość jest stosunkowo niewielka, ponieważ poszczególne komórki są zamknięte i nie zachodzi zjawisko kapilarnego wciągania wody do wnętrza materiału. Nasiąkliwość badamy przez ważenie próbki w stanie suchym (waga G) i po dostatecznie długim zanurzeniu w wodzie (waga Gn), po czym możemy obliczyć stopień nasiąkliwości wagowej: lub objętościowej:
Leave a reply