Realizacja poszczególnych faz cyklu inwestycyjnego

Dla całokształtu działalności inwestycyjnej istotne znaczenie ma ustalenie długości okresu trwania całego cyklu inwestycyjnego, obejmującego: opracowanie założeń, projektowanie, kosztorysowanie, budowę, rozruch i próbną eksploatację. Czas opracowywania założeń i sporządzania dokumentacji projektowo- -kosztorysowej jest równy niekiedy okresowi budowy. W wielu krajach występuje obecnie silna tendencja do precyzyjnego opracowywania założeń i projektu łącznie z kosztorysem oraz do ograniczania czasu budowy. Tendencja ta ma swoje ekono miczne uzasadnienie, bowiem przez skrócenie cyklu inwestycyjnego chroni się daną inwestycję w pewnym stopniu przed starzeniem się ekonomicznym (związanym z postępem technicznym). Przedłużenie cyklu — w szczególności na odcinku realizacji — przyczynia się zazwyczaj do przekroczenia kosztów i niedotrzymania terminów oddania obiektów do użytku.

Realizacją poszczególnych faz cyklu inwestycyjnego zajmują się odmienne ogniwa. Im więcej ogniw pośrednich, tym większa możliwość powstawania zakłóceń w procesie inwestycyjnym. Dlatego też konieczne jest skoordynowanie działalności wszystkich ogniw.

Proces inwestycyjny w ujęciu makroekonomicznym obejmuje realizację inwestycji w skali gałęzi, działu lub całej gospodarki narodowej. Przeciętna długość cyklu inwestycyjnego, a w szczególności budowlanego, uzależniona jest od stosunku podejmowanych inwestycji wielkich i średnich do inwestycji małych. W Polsce w latach 1955—-1960 cykl inwestycyjny w przemyśle wynosił średnio 5 i pół lat, a w całej gospodarce uspołecznionej — 4 lata.